W ostatnich latach moje wycieczki w las, taki bezludny, cichy, prawdziwy las, były raczej sporadyczne. Żeby do niego trafić musiałam wyjechać kilkanaście km za Poznań, a to już była mała wyprawa :) Od kiedy czasowo zagnieździłam się w Grudziądzu, położony w południowej części miasta las (tu i tu) odwiedzam częściej niż jakiekolwiek inne miejsce. Najczęściej biegam po nim ile mogę, poznając z bliska coraz lepiej lokalną faunę, sztuk 6 - 4 sarny (dwie małe, dwie duże) i 2 jelenie.
Czasem jednak zmieniam bliski las na inny las. Nie byle jaki las, bo zaczyna się one już jakieś 10 km na zachód od granic Grudziądza, a kończy hej ho bardzo daleko. Bory Tucholskie, bo o nich mowa, są najbardziej niedocenianym walorem położenia mojego rodzinnego miasta. Na serio chyba nigdy nie spotkałam się z sytuacją, żeby w jakijś publikacji o Grudziądzu napisali, że niedaleko są Bory Tucholskie. Co prawda jest to ich część wschodnia, nie tak wartościowa pod względem przyrodniczym jak samo serce tego kompleksu, które objęto ochroną parku narodowego, ale są to jednak Bory Tucholskie. I fajne jest to, że z Grudziądza łatwiej dostać się w sam środek tego kompleksu bezpośrednio pociągiem, niż krążyć i nadkładać kilometrów starając się dojechać autem. A jeśli, ktoś jednak nie przepada za ciufciami (co nie rozumiem, bo na tej trasie jeżdżą piękne szynobusy), można podjechać autem, pozostawić je na jednym z wielu parkingów leśnych i przepedałować nawet kilkadziesiąt km nie widząc nic poza czystą, piękną przyrodą. Na zdjęciach poniżej lasy w rejonie miejscowości Osie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz